บางครั้งที่เหงา

ชีวิตของคุณเหงา ... เป็นเพราะกำลังรอคอยอะไรอยู่หรือเปล่า ? บางครั้งเราก็ถามตัวเองแบบนี้เหมือนกัน ในยามที่อยู่กับตัวเองเพียงลำพัง มองซ้าย...ขวา...ไม่มีใครเลย เงียบ..เหงา...มีเพียงตัวเรา.... และเสียงลมหายใจของตัวเอง.. รอคอย ให้คนอื่นให้ มาทัก รอคอย ให้คนอื่นมารัก รอคอย ให้คนอื่นมาให้ความสำคัญ .... ถ้าเราเฝ้าแต่รอคอยอย่างนั้น มันก็เหงาแน่นอน  ชีวิตที่เหงา เป็นชีวิตที่คิดปรุงแต่ง ขาดความมั่นใจ หัวเราะ...เมื่ออยากหัวเราะ ร้องไห้...เมื่ออยากร้องไห้ และต้องหัวเราะให้ได้หลังร้องไห้ทุกครั้ง! อย่าทำอะไรที่ไม่อยากทำ... จงทำอะไรที่ใจอยากทำ...! ตัวหนังสือ...เขียนผิด...ลบได้ การกระทำ...ทำผิด...เอาอะไรลบ เปลี่ยนท่าทีของการใช้ชีวิต ที่จะฝึกรักคนอื่นก่อนบ้าง หยิบยื่นความสุขให้คนอื่นบ้าง ถ้ามัวแต่รอคอย ชีวิตของเรา ก็จะหนักอยู่ด้วยความเหงาอย่างนี้ ฝึกที่จะรัก และมีความเบาแห่งจิตในขณะให้ ความสุขที่ได้ให้ก็จะหล่อเลี้ยงชีวิตเรา การที่เราฝึกมีชีวิต อย่างเข้าใจเจ้าตัวเหงา ก็เท่ากับอยู่บนหนทาง แห่งสติปัญญาแล้ว เหงาเป็นอย่างไร ? มันเที่ยงไหม มันคงที่หรือเปล่า มันมาแล้วมันไปไหนไหม ... และมันมีเหงาของฉันจริงหรือ? ที่สุดของความเหงาไม่ใช่ของของเรา ลองภาวนากับเจ้าตัวเหงาดู หายใจเข้ารู้ รู้ทันเจ้าตัวเหงา หายใจออก ไม่อึดอัดกับเจ้าตัวเหงา ปล่อยความเหงาออกไปจากใจ ฝึกมีลมหายใจ แห่งสติที่มีความรู้ตัว พร้อมที่จะมีชีวิตที่มีความสุข เป็นอิสระ เพราะรู้ทันเช่นนี้ แล้วให้มีความสุขที่ได้รักคนอื่น อย่างไม่ต้องคอยว่า คนคนนั้นจะให้เราคืนหรือไม่ อย่างไร ชีวิตของผู้ที่มีความสุขที่ได้ให้ จะไม่หลงอยู่กับเจ้าตัวเหงานานหรอกค่ะ