haha

วันพุธที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2557

ในวันที่ฝนพร่ำ

เคยไหมเดินอยู่คนเดียวคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาน้ำตาไหล
สิ่งที่ผ่านมาวันวานที่ผ่านไปไม่ว่าการตัดสินใจที่ผ่านมาจะพลาดหรือไม่
แต่สิ่งหนึ่งที่ตอกย้ำให้รู้ว่าหนทางที่ผ่านมาคือผ่านไป
แต่เราก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมยังรอใครสักคนฉุดให้ลุกเดินได้ดั่งเดิม
ถึงจะท้อแต่ใจเข้มแข็งนะบาดแผลมันไม่หายหรอก
แต่กาลเวลาทำให้ค่อยๆๆจางหายไปเหลือแต่ใจที่เหมือนหุ่นยนต์
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองจะนิ่งเฉยแบบนี้อีกนานไหม
แต่ก็ช่างเหอะไม่อยากเสี่ยงกับเรื่องหัวใจอีกอยู่แบบนี้ละดีแล้ว
เขาจะเดินไปไกลแค่ไหนปล่อยเขาไปไม่อิจฉา
อดีตก็คืออดีตถ้าไม่มีข้อผูกพันธ์กันบางอย่าง
เราเองคงไม่อยู่จุดเดิมหรอกตอกย้ำกันเข้าไป
อย่าให้โอกาสนั้นเป็นของฉันมั่งก็แล้วกัน
ไม่ได้อิจฉาที่เธอมีความสุขกับคนของเธอนะ
ดีใจและอโหสิกรรมให้กับเรื่องราวในอดีตระหว่างเรา
โอมเพี้ยง...



ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น