มองฟ้าไกล....

หลายครั้งที่สับสนกับชีวิตแต่...ก็พยายามเดินไปเรื่อยๆๆ ในบางครั้งเหมือนทางเดินข้างหน้าหาจุดมุ่งหมายของชีวิตไม่เจอ แต่..ลางๆๆข้างหน้าเต็มไปด้วยหมอกฝนพายุ.. ครั้งก่อนที่ผ่านมามีคนที่เราคิดว่าเดินข้างเราอยู่ด้วยมันอบอุ่น แม้พายุ..ฝน..ลม..จะพัดแรงขนาดไหนเราไม่กลัว เพราะเรามีคนที่เราคิดว่ารักเราเดินมาด้วยกัน แต่สุดท้าย..มีอีกมือที่เราไม่รู้จักมาฉุดรั้งเขาไป และเขาก็ยอมที่จะตามแรงที่ฉุดเขาไว้ไปด้วยความเต็มใจ เรามองด้วยความมึน..งง..ในใจ..เขาบอกกับเราว่า.. เขาเพียงแค่เดินเป็นเพื่อนเราแต่ความรักเขาทำหล่นหายไปแล้ว เขาอยากตามหาความรักของเขา..เป็นคุณ..คุณจะเยื้อเขาไว้ไหม.. ในเมื่อ..เขาเห็นเราเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง มันไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งไว้..เราคิดแบบนั้น สุดท้ายเราก็ต้องปล่อยมือคนที่เราคุ้นเคยมาเป็นสิบๆๆปีไป ไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป..แต่เกิดความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ ต่อไปเราก็ต้องเดินด้วยตัวเราเองไปข้างหน้าทีละขั้น..ทีละขั้น. ไม่เข็ดกับเรื่องความรักนะแต่ความศรัทธา..ในเรื่องความรัก.. มันเริ่มหายไปจากความรู้สึกตั้งแต่ที่รู้ว่า..เราต้องอยู่กับตัวเอง..