รถบรรทุกคันหนึ่งขับมานานมาก
เวลาผ่านไปความคิดถึงก็มากขึ้น
ตามลำดับ....มากขึ้น.....มากขึ้น
และมากขึ้นจนเต็มคันรถ.......
เลยหลังคาหน้ารถออกมา....
ถึงแม้หนทางจะยาวไกล........
ฝนจะตก ฟ้าจะร้อง ลมพายุจะพัดกระหน่ำ
ถึงจะหนัก......แต่เจ้าของไม่เคยเลย.......
ที่จะปล่อยให้ความคิดถึง
ร่วงหล่นเลยสักความคิดถึง
จนรถบรรทุกคันนี้ ได้มาเจออุโมงค์ใหญ่ แต่เพดานต่ำ
แค่ผ่านอุโมงค์.......เจ้าของรถ
ก็จะได้ไปส่งความคิดถึงอันมหาศาลให้กับเธอคนนั้น
แต่อุโมงค์มันต่ำ.....ต่ำกว่ากองแห่งความคิดถึงเพียง 1นิ้ว
แค่หยิบเอาเศษเสี้ยวความคิดถึงนั้น.....ออกไป สัก 1 นิ้ว
เจ้าของรถก็จะได้เจอเธอคนนั้นดังใจหมาย
แต่เขาไม่ยอม.....ไม่ยอมแม้แต่จะเอาความคิดถึงออกไปสักนิดเดียว
เพราะเขารู้ดีว่า......มันมีค่าแค่ไหน.........
หนทางอีกแค่ ระยะทางอุโมงค์ 30เมตร
แต่เขากลับไปไม่ได้.....เขาจะทำยังไง
จะขน 2 รอบหรือ แล้วมันจะหล่นไประหว่างทางหรือไม่
คุณคิดว่าเค้าจะทำยังไงเพื่อที่จะนำเอาความคิดถึงไปให้เธออันเป็นที่รัก
โดยไม่เอากองแห่งความคิดถึงออกไป....
เขาคนนั้นได้ตัดสินใจที่จะปล่อยยางของรถลงล้อละ 1 นิ้ว
ถึงแม้ว่าจะวิ่งช้าลงทำให้ถึงจุดหมายช้าขึ้น
แต่ความมั่นคง......ที่มีจุดหมายปลายทาง
ถึงแม้จะใช้เวลานานเขาก็พร้อมที่จะเผชิญ.....
ที่จะรอจนกว่า ...... เจอเธอ
ดีกว่าที่จะทิ้งความคิดถึงที่มีต่อเธอคนนั้นออกไปแม้แต่........เสี้ยวหนึ่งก็ตาม....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น